رگ های خونی: امکان التهاب رگ های خونی، یا واسکولیتیس هم در بیماران لوپوسی وجود دارد که این وضعیت، بر گردش خون تاثیر می گذارد.
اما این نوع از لوپوس در طول زمان اندام‌های اصلی را درگیر نمی‌کند.
آسیب‌های بیماری لوپوس محدود به موارد جسمانی نمی‌شود. سایکوز یکی از اختلالات روانی به شمار می‌رود که به عنوان یکی از علائم لوپوس در نظر گرفته می‌شود.
با شروع شدت گرفتن علائم لوپوس، تنها با درمان سریع عوارض با داروهای مناسب تحت نظر پزشک، می توانید از کلیه های خود در برابر آسیب های احتمالی محافظت کنید.
تست مکمل سرم، میزان پروتئین هایی را که بدن در هنگام التهاب تولید کرده، اندازه می گیرد.
به همین دلیل است که لوپوس بر بعضی از ارگان ها تاثیر می گذارد و بر بعضی دیگر تاثیری ندارد.
پریکاردیتیس یا پلورزی: به شرایطی گفته می شود که التهاب بر لوله های اطراف قلب (پریکاردیتس) یا ریه ها (پلورزی) تاثیر بگذارد.
حساسیت به نور خورشید: در این حالت بعد از تماس با نور خورشید، جوش ایجاد می شود.
اختلال در عملکرد مغز و سیستم عصبی مرکزی: اگر مغز تحت تأثیر بیماری قرار گرفته باشد، ممکن است سردرد، سرگیجه، تغییرات رفتاری، مشکلات بینایی و حتی سکته مغزی یا تشنج نیز رخ دهد.
افراد مبتلا به لوپوس به شدت مستعد ابتلا به عفونت ها از جمله عفونت های پوستی و مجاری ادراری هستند . آن ها حتی ممکن است به بیماری سپسیس مبتلا گردند که در آن عفونت از طریق جریان خون در کل بدن پخش می شود.
پزشکان به طور طبیعی در مورد داروهایی بیماری لوپوس به انگلیسی که باید در دوران بارداری استفاده شوند، با احتیاط رفتار می کنند. استروئیدها معمولا به خوبی تحمل می شوند و بسیاری از افراد از داروهای پردنیزولون، هیدروکسی کلروکین و آزاتیوپرین در طول بارداری و بدون بروز اثرات زیان آور استفاده کرده اند. اگر دارای سطح بالایی از آنتی بادی ضد فسفولیپید باشی، خطر سقط‌جنین زیاد است.. با این حال، درمان با آسپرین یا هپارین، این خطر را کاهش می‌دهند و در حال حاضر در بیشتر زنانی که دارای این آنتی بادی ها هستند، بارداری موفقیت آمیز است.
تمام داروها دارای عوارض جانبی بالقوه ای هستند و شما و پزشک تان باید خطر اثرات جانبی را با توجه به کنترل علائم خود متعادل کنید. گاهی اوقات این ممکن است به معنی مصرف داروهای اضافی برای محافظت در برابر دیگر عوارض جانبی باشد.
آندوکاردیت بر دریچه های قلب تاثیر می گذارد و آن ها را ضخیم و بزرگ می کند. در نتیجه، قلب رشد می کند که منجر به مرگ فرد می شود.
این روش موثر است؛ زیرا حتی وقتی که هیچ علامتی در فرد مشاهده نمی شود، باز هم می توان بیماری را تشخیص داد.